جوان نازنین در خاک رفتی
از این دنیای غم غمناک رفتی
زدی آتش به جان دوست داران
چو گل پاک آمدی و پاک رفتی
.
.
.
دیگه خورشید چهرتو نمی سوزونه
جای سیلی های باد روش نمی مونه
دیگه بیدار نمی شی با نگرونی
یا با تردید که بری یا که بمونی
.
.
ای گل نشکفته ام بابا چرا پژمان شدی؟
میوه قلبم چرا از دیده ام پنهان شدی؟
از برم رفتی نگفتی بار دیگر یک سخن
همچو شمع از درد و غم سوزان شدی
.
.
شاعران در وصف جوان بس سخن‌ها گفته‌اند
من زبانم ولیکن از توصیف این رنج گران
مهربانی‌های تو آتش به جان ما فکند
وه چه جان‌ سوز است داغ فرزند جوان

.
.
ببوسم دستت ای بابا که پروردی مرا آزاد
بیا مادر تماشا کن که فرزندت شده داماد
به حجله میروم شادان و زخمی در بدن دارم
به جای رخت دامادی کفن خونین به تن دارم
.
.
یادش به خیر آن که در آغوش گرم من
عطری ز بوی پیکر نازش فشاند و رفت
در دامن خیال من از بزم وصل خویش
صدها نهال از گل و ریحان فشاند و رفت
.
.
بعد یک سال بنویسید پسرم کبوتر شد و رفت
زیر باران بهار غزلی خواند دلش تر شد و رفت
چه تفاوت که چه خورده است غم دل یا غصه
آنقدر غرق غمش بود که پرپر شد و رفت
.
.
روز من همان روز که طوفان شده بود
مرگ با لحظه میلاد برابر شد و رفت
او کسی بود که از غرق شدن می ترسید
عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت
.
.
کجا رفتی عزیز من
زمین معرفت خیز محبت جوش
عزیزم جان من همدرد گرم آغوش
همیشه خاطرم جاریست
مجبت از تو در دل یادگاریست
درودت باد ای فرزند من بدرود
وجود تو سرود زندگانی بود

تقدیم به موسس مذهب جعفری
امام غریب آقا امام صادق (ع) :
میخواهم امشب رک بگویم دردها را
پس خوش ندارم دیدن نامردها را
هرکس که با نام علی خوش گشته حالش
شیرحلال مادرش باشد حلالش
“می” در رگ ما دائما جاریست ساقی
این مستی ما عین هشیاریست ساقی
شش بار پر کردم سبوی هستی ام را
کرده ست کامل نام صادق مستی ام را
شکرخدا نام علی ذکر لب ماست
شکرخدا صادق رئیس مذهب ماست
هرچند بین روضه هامان او غریب است
اما مرور حکمت این غم عجیب است
بگذار راحت تر بگویم اوج غم را
خاکی شده شعرم بسوزان دفترم را
در “شهر دل” جز سوختن دروازه ای نیست
آتش به درب خانه چیز تازه ای نیست
بال و پرش میسوزد از جور زمانه
پای علی هرکس بماند صادقانه
هی باز شد روضه همین که مرد خسته
درکوچه ها گردانده شد با دست بسته
امشب دلم هی میرود در کوی زهرا
از بس که دارد داغ صادق بوی زهرا
مهمان که نه یک روضه ی ناخوانده دارم
از فاطمیه یک شب جامانده دارم
شاید خودش میخواسته که روضه هایش
باشد فدای مادرش ! جانم فدایش
میخواست بر روی سر ما گل بپاشد
رمز گریز روضه سمت کوچه باشد
از روضه ی مادر اگرچه سهم برده

شکرخدا شکرخدا سیلی نخورده…!